پـــــــــــــدر!

چهار ساله که بودم فکر می کردم پدرم هر کاری رو می تونه انجام بده.

پنج ساله که بودم فکر می کردم پدرم خیلی چیزها رو می دونه .

شش  ساله که بودم فکر می کردم پدرم از همة پدرها باهوشتره.

هشت ساله که شدم ، گفتم پدرم همه چیز رو هم نمی دونه.

ده ساله که شدم با خودم گفتم ! اون موقع ها که پدرم بچه بود همه چیز با حالا کاملاً فرق داشت.

دوازده ساله که شدم گفتم ! خب طبیعیه ، پدر هیچی در این مورد نمی دونه .... دیگه پیرتر از اونه که بچگی هاش یادش بیاد.

چهارده  ساله که بودم گفتم : زیاد حرف های پدرم رو تحویل نگیرم اون خیلی اُمله .

شانزده  ساله که شدم دیدم خیلی نصیحت می کنه گفتم بازم پدرم گوش مفتی گیر اُورده.

هجده  ساله که شدم . وای خدای من باز گیر داده به رفتار و گفتار و لباس پوشیدنم همین طور بیخودی به آدم گیر می ده عجب روزگاریه.

بیست و یک  ساله که بودم پناه بر خدا بابا به طرز مأیوس کننده ای از رده خارجه.

بیست و پنج  ساله که شدم دیدم که باید ازش بپرسم ، زیرا پدر چیزهای کمی درباره این موضوع می دونه زیاد با این قضیه سروکار داشته.

 سی  ساله بودم به خودم گفتم بد نیست از پدر بپرسم نظرش درباره این موضوع چیه هرچی باشه چند تا پیراهن از ما بیشتر پاره کرده و خیلی تجربه داره.

 چهل  ساله که شدم مونده بودم پدر چطوری از پس این همه کار بر میاد ؟ چقدر عاقله ، چقدر تجربه داره .

چهل و پنج ساله که شدم...!حاضر بودم همه چیز رو بدم که پدر برگرده تا من بتونم باهاش دربارة همه چیز حرف بزنم ! اما افسوس که قدرشو ندونستم .....

خیلی چیزها می شد ازش یاد گرفت!

 حالا اگه اون هست و تو هم هستی یه خورده ......

هر جوری میخوای جمله رو تموم کن  ...