مثل کبوتران شما گرچه می پرم
آنها کبوترند و من از جنس دیگرم
دیوارها فضای دلم را گرفته اند
دیگر هوای پرزدن افتاده از سرم
این شهر بسته بال مرا؛ این حصارها
تا آسمان کشیده شده در برابرم
گاهی برای بال زدن، آسمان کم است
یا صحن قدس باید و یا گنبد حرم
آقای من! ببخش اگر بال من شکست
بر من مگیر خرده اگر کم میاورم
این روزها ببخش اگر دیر میرسم
گاهی اسیر خانه و فرزند و همسرم
مثل کبوتران شما نه ! هنوز نه
مانده است تا قبول کنی یک کبوترم
فقط به عشق زیباترین و شیرین ترین روزهای عمر...!
...که در زیارت گذشت!
الحمدلله!
هشتم تا یازدهم شهریور ماه نود و پنج!
.jpg)
جاتون خالی چند روز پیش توی صحن جامع رضوی زائر بودم ، بعد از نماز مغرب و عشا ابیات زیبایی از بلندگوهای صحن پخش شد که شیرینی و حلاوتش هرگز از یاد نمی ره!
منم سریع این اشعار رو ثبت کردم تا به اشتراک بگذارم.
در ادامه مطلب می تونید این اشعار رو بخونید و احیاناً این حس و حال قشنگ رو درک کنید! ان شاالله
حرف دل من حرف دلای بی کسه
یه امام رضا دارم واسم بسه
میدونم صدام به آقام میرسه
من همون کبوترم که جا نداشت
لونه حتی روی شاخه ها نداشت
هیچ نگاهی آب دونه ام نمی داد
مثل هر غریبه آشنا نداشت
حالا اما عمریه رو گنبدام
بچه ی محله ی امام رضام
دنیا بی صحن رواقش قفسه
یه امام رضا دارم برام بسه
حرف دل من حرف دلای بی کسه
یه امام رضا دارم برام بسه
