گوشه دنج

دنیا پر از گوشه‌های دنج است. پر از جاهایی است که آدم‌ها به آنها نیاز دارند تا دمی بیاسایند، تا دمی با خودشان خلوت کنند. جاهای دنج دنیا همه جا هست، گاهی برای یافتن مکان‌های دنج باید راه‌های دور و طولانی را طی کرد. گاهی باید برای رسیدن به این گوشه‌های دنج، سختی‌ها را تحمل کرد و گاهی گوشه‌های دنج به ما نزدیک نزدیک است. تنها و تنها باید از آن دسته آدم‌ها باشی که هوای دلت را داشته باشی تا بتوانی برای او گوشه دنجی پیدا کنی و او را به آرامشی برسانی، آرامشی که شایسته اوست که دل هدیه و امانت خداوند است و باید هوای او را داشت تا خاطراتی خوب از روزهای زندگی در زمین داشته باشد.
خیلی از آدم‌های روی زمین وقتی می‌خواهند برای دلشان کاری بکنند، راهی یکی از دنج‌ترین مکان‌های این زمین می‌شوند که با همه شلوغی‌اش دنج دنج است.
حرم امام لبخندها و اشک‌ها با همه شلوغی‌اش گاهی خلوتکده دل‌های بسیاری می‌شود که از دور و نزدیک می‌آیند تا بیاستند و یا بنشینند و با خدا و با امامشان خلوت کنند.
شاید گوشه دنجی در یک جزیره، در یک کوه و یا در هر کجای این زمین به فراموشی سپرده شود اما وقتی آدمی حرم امام مهربانی‌ها را به عنوان گوشه دنج زندگی‌اش انتخاب می‌کند هیچ چیز نمی تواند باعث شود فراموش کند چه لحظات آسمانی را در گوشه دنج حرم امام داشته است.
یادمان نرود هوای دلمان را داشته باشیم و گوشه دنجی برایش پیدا کنیم هر چه باشد او دل است.